Ludwik Hirszfeld był światowej sławy badaczem, ekspertem w dziedzinie higieny i ludzkiego systemu immunologicznego. Na początku lat 50-tych – w okresie największej izolacji Polski – nominowany do Nagrody Nobla, w roku 1951 uzyskał doktorat honoris causa Uniwersytetu w Zurychu. W 1946 r. opublikował, pisana po ucieczce z getta warszawskiego, autobiografię, w której odzwierciedlają się ludzkie losy i sprzeczności XX wieku. Pochodził z rodziny żydowskiej, po pierwszej wojnie światowej przeszedł na katolicyzm. Czuł się humanistą i Polakiem. Studiował w Niemczech i Szwajcarii. Miał szerokie kontakty i uznanie międzynarodowe. Na początku wojny niemieccy okupanci przywłaszczyli jego laboratorium i wyniki badań. W najtrudniejszych warunkach, w getcie warszawskim, stworzył sobie możliwość do dalszej pracy naukowej. Po tragicznej śmierci córki przeżył załamanie. Pod koniec wojny odnalazł jednak siłę do dalszej pracy w odbudowie Polski. Stworzył uznany dzisiaj w świecie Instytut Immunologii i Terapii Doświadczalnej Polskiej Akademii Nauk we Wrocławiu.
Historię jednego życia Ludwika Hirszfelda wznawiano w Polsce sześciokrotnie. W 2010 r. wydawnictwo University of Rochester Press opublikowało jej angielskie tłumaczenie. Niemieckie wydanie powstało dzięki niestrudzonej pracy, zamieszkałej w Londynie, siostrzenicy Ludwika Hirszfelda, pani Joannie Belin oraz wsparciu sukcesorów jego dorobku z Instytut Immunologii i Terapii Doświadczalnej Polskiej Akademii Nauk we Wrocławiu. Roli wydawcy podjęło się Centrum Badań Historycznych Polskiej Akademii Nauk w Berlinie.
